انواع کلاس موتور سیکلت (از لحاظ کلاس بندی استاندارد) را بهتر بشناسیم!

همون طور که تو مقاله‌ی اولمون (از گذشته تا امروز) گفتیم، دنیای موتورسواری بزرگ‌تر از چیزی که می‌بینیم. حالا به این دنیا، سبک زندگی موتوری رو هم اضافه کنین و جفتشون رو بریزین تو یه مخلوط کن. چیزی که ازش در میاد، انواع و اقسام موتوره. یکی رو باید خم شدو سواری کرد، یکی رو هم باید سیخکی نشستو سواری کرد. هر کدومشون ویژگی‌ها و تکنولوژی مختص خودشون رو دارن. مثلا موتوری که برا کار می‌خریم با موتوری که برا جاده می‌خریم فرق داره. اما ریشه‌ی این دسته‌بندی از کجا میاد؟ شرکت‌هایی که در این صنعت پیشرو بودن، اومدن این موتورهای رو از هم جدا کردن. از ظاهر و قدرتشون بگیر تا ابعادشون و بهشون عنوان کلاس رو اضافه کردن.

بذارین یه‌جوره دیگه به این قضیه نگاه کنیم. ما هممون جزء خونواده‌ زندگی موتوریم و داریم با این سبک اُنس می‌گیریم و جایگاه برابری هم به عنوان یه انسان داریم. اما قرار نیست شبیه هم باشیم که، حتی صداهامون هم شبیه هم نیست. یکیمون صداش باسِ، یکیمون سوپرانوئه. یا مثلا یکی سبک بازی مسی رو می‌پسنده، یکی هم سبک بازی رونالدو رو می‌پسنه. کلاس‌ها و انواع موتور سیکلت‌ها هم دقیقا همین شکلیَن. کسی که اهل سفر کردن و لذت بردن از طبیعته، می‌ره سمت موتورهای تورینگ و مسافرتی. یکی هم که اهل هیجان و سرعت تو جاده‌ست، می‌ره سراغِ موتورهای استریت‌ فایتر یا همون خیابونی. کلاس‌بندی موتورها دقیقا از نیاز و سیلقه‌ی ما موتورسوارا میاد و باید سعی کنیم مدلی که انتخاب می‌کنیم، به نیازهامون نزدیک‌تر باشه. تو این مطلب می‌خوایم با انواع موتور سیکلت و کلاس‌بندی دقیق و استاندارشون آشنا بشیم.

انواع کلاس موتور سیکلت

 

۱. کلاس استاندارد (Naked)

هوندا ۱۲۵، طرح باکسر، بنلی ۱۸۰ و موتورایی که شبیه به این مدلا تو خیابون می‌بینیم، همشون از نوع استانداردَن. موتورای که طراحیشون ساده‌ست ولی کاربردَن. استاندارد یا نیکد، جزء قدیم‌یترین و پرطرفدارترین کلاسان. گفتیم نیکد، بذارین یه توضیح مختصری راجب این مدل بدیم. نیکد یا همون عریان، به موتورایی گفته می‌شه که جزئیات و انجینشون از بیرون پیداست و نیازی هم نیست که فلاپی رو برداریم تا به موتورش دسترسی پیدا کنیم. نیکد در اصل کلاس موتور سیکلت نیست، که الان خیلیا موتورای استریت رو می‌گن نیکد. این یه اشتباهه و همین طورم داره تکرار می‌شه. ولی ماها دیگه نباید تکرار کنیم. استانداردها معمولا فرمونشون عمودی با یه زاویه‌ی کم ساخته می‌شه. دونفرم هستن، یعنی زینشون گنجایش دو نفر رو داره. اما خود این کلاس چندتا زیرمجموعه داره و اینجاست که باید هوندا ۱۲۵ رو از بنلی ۱۵۰ جدا کنیم.

موتور سیکلت رودستر Roadster

رودسترا، همون موتورهای خشن و خیابونیَن. مثل بنلی ۱۸۰. ظاهر این موتورا ترکه‌ای و عضلانیه. زاویه فرمونشون از زمین، حدود ۳۰ تا ۴۵ درجه‌ست و موقع سواری باید یکم روبه جلو خم شد. بیشتر این موتورا زینشون دوتیکه‌ست. یعنی موتورسوار با سرنشینش، یه اختلاف ارتفاعی داره. این از فُرم موتورای رودستر. اما اگه یکم دقیق‌تر نگاه کنیم، خود رودستر هم به دوتا زیرشاخه‌ی استریت و استریت فایتر تقسیم می‌شه. تفاوتشون از ظاهرشون می‌شه فهمید. استریت فایترا خشن‌تره و تهاجمی‌ترن نسب به استریتا. موتورای Roadster، مخصوص جاده‌های آسفالت طراحی شدن و می‌شه مسافرت‌های کوتاهیَم باهاشون رفت. Ducati Monster و Street Triple، از دسته‌ی همین کلاسن.

موتور سیکلت رِترو Retro

بریم سراغ موتورای کلاسیک. اولین نسل موتور سیکلت‌ها، رتروها بودن. مدل‌هایی ساده و کاربردی که تا دلتون بخواد، تو کشورمان هست. از هوندا سی جی بگیر تا مدلای جدید که به سبک رترو ساخته می‌شن. انجین معمولی دارن و فرمونشونم نسبتا عمودیه. برخلاف رودستر، زین رتروها یه تیکه‌ست و ارتفاع موتورسوار و سرنشینش یکیه. در کل اونایی که سبک کلاسیکو دوست دارن، یا می‌خوان پیک موتوری کار کنن، Retro انتخاب خوبی براشون. کاوازاکی Z900RS یکی از بهترین موتورای این کلاسه.

موتور سیکلت اسکرمبلر Scrambler

خب رسیدیم سروقت خاص‌ترین و جذاب‌ترین دسته‌ی موتورای استاندارد. اسکرمبلر در اصل همون موتورای قدیمی یا رترو که به‌روز شدن. حالت سواری همونه ولی ظاهری فرق کرده. باکشون نسبت به مدلای قدیمی بزرگ‌تره و فرمونشون هم زاویه‌ی بیشتری با زمین داره. بارزترین مشخصه‌شون، بلندتر بودن کمک فنرای جلو و فضای خالی بین زین و لاستیکِ عقبه. بعضی مدلاشونم هستن که اگزوزشون بالا و نزدیک زین نصب شده. BMW R NINE T خفن‌ترین موتور این دسته‌ست.

موتور سیکلت کافه ریسر Cafe Racer

چند سالیِ که اسم کافه ریس رو به عنوان یه کلاس موتور سیکلت می‌شنویم. اما در اصل کلاس موتور نیست و یه کلاسی از مسابقات موتورسواریه. مسابقات کافه‌ای یکی از ژانرهای موتورهای اسپرت که اوایل دهه‌ی ۶۰ میلادی تو بریتانیا راه افتاد. این نوع موتورا بخاطر مینیمال بودنشون نسب به موتورای اسپرت، خیلی جلب توجه کرد. ویژگی خاص‌شون هم، تک صندلی بودن‌شونه. سری موتورهای Triumph Speed Triple 1200 RR، یکی از اولین مدل‌های کافه ریسره.

 

 

۲/ کلاس اسپرت (Sport)

هیجان، قدرت، سرعت و هرچی که فکرشو کنیم، جمع شده تو موتورای ورزشی یا همون رِیس. قبل اینکه موتورای اسپرت سروکلشون پیدا بشه، موتورسوارا با مدل‌هایی مثل کافه ریسر تو مسابقات شرکت می‌کردن. تا اینکه اواخر دهه‌ی ۷۰ میلادی بریتانیایی‌ها و بعد اونام سامورایی‌ها، بدنه‌ی موتورا رو یک‌پارچه کردن تا ظاهرشون با ظاهر موتورای شهری فرق کنه. اما فقط به این قضیه ختم نشد. آروم آروم موتورای اسپرت انواع مختلفی ازشون عرضه شد. اینو میشه از مسابقات مختلفی که تو جاده و پیست برگزار می‌شه فهمید. اگه هم بخوایم تقسیم‌بندشون کنیم، کلا به سه‌تا دسته‌ی اصلی تقسیم می‌شن.

سوپراسپرت

تو رده‌های بین‌المللی مسابقات جاده‌ای، موتورسیکلت‌های سوپراسپرت تو پایین‌ترین سطح مسابقات قرار دارن. موتورای این دسته نسبت به سطح‌های دیگه، وزن کمتری دارن. شروع کار این کلاس با تولید انجین ۶۰۰ سی سی تا ۹۵۵ سی سی بود که بیته به تعداد سیلندر حجمشون مشخص می‌شد. اما به مرور زمان، قوانینشون تغییر کرده و تولیدکننده‌هام باید طبق همون قوانین طراحی می‌کردن. طبق آخرین قوانین جهانی هم، موتورای ۴ سیلندر حجمشون باید بین ۴۰۰ تا ۶۰۰، موتورای ۳ سیلندر باید بین ۶۰۰ تا ۸۰۰ و موتورای ۲ سیلندر هم حجمشون باید بین ۸۰۰ تا ۹۵۵ سی سی باشه. Honda CBR600RR و Ducati Panigale V2 از دسته‌ی سوپراسپرتان.

سوپربایک

بریم یه سطح بالاتر، یعنی موتور سیكلت‌های سوپربایک. این دسته‌ از اسپرت‌ها، قدرت و سرعت بالاتری نسب به سوپراسپرت‌ها دارنو وزنشون هم بیشتره. این کلاس در دهه‌ی ۷۰ میلادی توسط برادران راس و رالف هانان را‌ه‌‌اندازی شد و در سال ۱۹۸۸ هم به صورت رسمی ثبت شد. موتور سیکلت‌هایی که تو مسابقات شرکت می‌کنن، یا باید ۴ سیلندر ۷۵۰ تا ۱۰۰۰ سی سی باشن یا دو سیلندر ۸۵۰ تا ۱۲۰۰ سی سی باشن. BMW S1000RR یکی از بهترین مدل‌های این کلاسه.

MotoGP

و اما پرهیجان‌ترین مسابقات موتورسواری جاده‌ای که در سطح یک این کلاس قرار داره، موتو جی‌پی معروفه. قدرت، سرعت، تکنولوژی و حتی انعطاف پذیری این موتورا با اختلاف زیادی از موتورای دیگه بالاتره. طراحی اونا، دقیق‌ترین حالت ممکنه تا موتورسوار تو سرعت بالا، بتونه موتور رو کنترل کنه. فرق داره موتورسیکلت‌های کلاس MotoGP، سطح یک مسابقات موتورسواری جاد‌ه‌ای در جهان‌ان. موتورهای که قدرت، سرعت، تکنولوژی و انعطاف فوق‌العاده‌ای دارن و جزئیاتشونم خیلی دقیق طراحی میشه. مسابقات جایزه بزرگ اولین بار در سال ۱۹۴۹ راه افتاد و الانم تو ۴تا دسته‌ی MotoGP، Moto2، Moto3، MotoE برگذار می‌شه. Ducati Desmosedici GP یکی از بهترین موتورای این کلاسه.

 

 

۳/ کلاس کروزر (Cruiser)

کروزرها در اصل نمایانگر فرهنگ آمریکاییان که اولین مدل‌هاش هم توسط هارلی و برادران دیویدسون در سال ۱۹۰۱ ساخته شد. طراحی این موتورا دقیقا برمی‌گرده به نیازی که مردم اون منطقه داشتن و البته هنوزم دارن. تو آمریکا بهترین وسیله‌ای که بشه باهاش از این ایالت به اون ایالت سفر کرد موتوره. اما موتوری که خستگی کمتری رو ایجاد کنه و با فرهنگ او منطقه هم سنخیت داشته باشه. کروزرها جوری طراحی شدن که موتورسوار پاهاش جلوتره بدنش باشه و دستاشم روبه بالا، تا ستون فقراتش صاف قرار بگیره و کمترم بهش فشار بیاد. البته این حالت تو دسته‌های مختلف کروزر یکم فرق داره.

موتور سیکلت چاپر Chopper

اواخر دهه‌ی ۵۰ در ایالت کالیفرنیای آمریکا، موتوری به نام چاپر یا هلی‌کوپتر ظهور کرد. حالا چرا چاپر؟ اون زمان به سفارش بعضی کمپانی‌ها بخصوص هالیوود، ظاهر یه‌سری از موتورای کروزر رو تغییر دادن. زاویه‌ی فرمونو بیشتر کردن و تعلیقش رو هم بلندتر کردن. این تغییرات باعث شد که موتور کشیده‌تر از حالت عادیش بشه. نمونش رو هم می‌تونین تو فیلم Easy Rider که توسط هارلی دیویدسون ساخته شد بود، ببینین. از این رو اسمش رو گذاشتن چاپر که به معنی خرد شدنه. در اصل چاپرها نسخه‌ی تیونینگ کروزر محسوب می‌شن. West Coast Choppers El Diablo یکی از مدلای این کلاسه.

موتور سیکلت بابر Bobber

اما قبل از اینکه چاپر بخواد معرفی بشه، اوایل دهه‌ی ۳۰، باب‌جاب به عنوان یه موتور سفارشی ظهور کرد. باب‌جاب اسم قدیمی این موتور و سال ۱۹۹۰ تغییر کرد و شد بابر. بابرها گلگیر جلو ندارن، گلگیر عقبشونم کوچیکه و هیچ تجهیزات و فلاپ اضافی هم ندارن. فرمون و تعلیقشون هم نسبت به هلی کوپترا کوتاه‌تره. مشخصه‌ی دیگشون هم زین‌ِ یه نفره‌ی اوناست. در کل تا تونستن موتور رو خلوتش کردنو هر چیزی که اضافی بوده رو برداشتن. Triumph Bonneville Bobber و Indian Scout Bobber دوتا از مدلای معروفه بابره.

موتور کروزر تورینگ Touring

خب رسیدیم به معرفی کروزر تورینگ. همون طور که تو معرفی کروزر گفتیم، این موتورا برا سفر کردن بین ایالت‌های آمریکا و مسافت‌های زیاد ساخته شده بودن. در اصل قرار بود یه موتور تورینگ باشه. ولی از تجهیزات و تکنولوژی که موتورای تورینگ داشتن، غافل بودن. برا همین کلاس کروزر تورینگ ساخته شد. کلاسی که تاحدی مجهز به تجهیزات تورینگِ با این تفاوت که حالت سواریشون فرق داره. Harley-Davidson Road King یکی از بهترین موتورای کروزر تورینگ در آمریکاست.

 

 

۴/ کلاس تورینگ Tuoring

یکی از خوبی‌های مسافرت با موتور سیکلت، فرار از ترافیک سنگین جاده چالوسه… البته نه. واقعا سفر با موتور حالو هوای دیگه‌ای داره. اینکه می‌تونیم تموم تصاویر رو به‌غیر از دیدن، لمس کنیم. یا جاهایی می‌تونیم بریم که اگه ماشین بود، نمی‌شد بریم. خلاصه که باید یه سفر با موتور رفت. اما داستان کلاس‌بندی تورینگا چیه؟ دقیقا برمی‌گرده به نیاز و سلیقه‌ی خودمون. مثلا یکی می‌خواد زود برسه به ویلا و ایناااا. یکی اهل دلِ و می‌خواد بیشتر کِیف کنه از سفرش. یکی هم کلا امکانت موتور براش مهمه و این طوری لذت می‌بره. البته که ما تو کشورمون نباید زیاد لذت ببریم. اگه هم بخوایم اجازه نداریم. اما بریم سراغ زیرشاخه های تورینگا…

موتور سیکلت فول دِرِس Full Dress

کامل‌ترین و مجهزترین موتورای موجود تو جهان، مدل فول‌ دِرِس تورینگه. چه از لحاظ فنی و چه از لحاظ ویژگی، یه سروگردن از بقیه موتورا بالاترن. وقتی بهشون نگاه کنیم، عملا داریم یه ماشینی رو می‌بینیم که سقف نداره و رو دوتا چرخ حرکت می‌کنه. حتی آپشناشم از بعضی ماشینا بیشتره. باند، رادار، ماساژور و هر چی فکروش بکنین دارن. فضای نشستن موتورسوار هم از سرنشینش کاملا جداست. حتی تو بعضی مدلا، یه تکیه‌گاه کوچیکم برای راننده تعبیه شده تا هیچ خستگی برا راننده بوجود نیاد. این موتورا چون وزن زیادی دارن و برا مسافت‌های طولانی ساخته شدن، حجم انجین بالایی دارن و به همین خاطره که ما تو کشورمون نداریمشون. موتورای Honda Gold Wing و BMW K 1600 GTL دوتا از بهترینای این کلاسن.

موتور سیکلت ادونچر Adventure

اما برا رفقایی که از سبک زندگی موتورسواری، گرایش سفر کردن با موتور رو می‌خوان انتخاب کنن، ادونچر بهترین گزینه‌است. کلاسی که تو ایران موجوده و تنوع نسبتا خوبی هم داره. یه مزیتی ادونچرا نسبت به فول درس‌ها دارن، اونم دو منظوره بودنشونه. تورینگ‌های فول درس مخصوص جاده‌های آسفالتی طراحی شده، ولی Adventure به‌غیر از آسفالت، می‌شه باهاش تو جاده‌های خاکی تردد کرد. یه‌جورایی دوال تورینگ یا دو منظوره‌‌ان. تکنولوژیشون نسبتا کمتره ولی همین که باهاشون می‌شه هرجایی رفت خوبه. Suzuki V-Strom 1050 ،BMW R 1250 GS و  KTM 1290 Super Adventure سه‌تا مدل معروف ادونچران که نسخه‌‌ی ۲۵۰ سی سی کی‌تی‌ام و سوزوکی تو کشورمون عرضه می‌شه.

موتور اسپرت تورینگ Sport Touring

تورینگ‌ها یه مدل دیگه هم دارن که تلفیق تورینگ، اسپرتن. همون طور که از اسمش معلومه، یه موتور مسافرتی اسپرت که یه‌سری از ویژگی‌های دوتا مدل دیگه‌ی تورینگ رو نداره. اما نداشتن این ویژگی‌هاس که باعث شده اسپرت بشه و مناسب کسایی که می خوان سریع به مقصدشون برسن. حجم انجین بالایی دارن و چون سبک‌تر از مدل فول دِرِسَن، سرعتشونم بیشتره. برا این موتورا فضای حمل بار جداگونه تعبیه شده. یعنی چی؟ یعنی اینکه فضای حمل بار با بدنه‌ی موتور یکی نیست. البته این مورد تو ادونچرا هم هست و باید جداگونه بهشون اضافه کرد. موتورای Yamaha FJR1300 و Triumph Sprint St از دسته‌ی اسپرت تورینگَن.

 

 

۵/ کلاس آف‌رود (Off Road)

یکی دیگه از کلاسایی که مثل موتورای اسپرت مربوط می‌شه به مسابقات موتورسواری، آف‌روده. اما یه تفاوتی بینشون هست!! تو این چند ساله بعضی موتورای استریت فایتر رو شبیه مدلای اسپرت طراحی می‌کنن و بهشون می‌گن رِیس که تو ایرانم داریم. اما موتورای آف‌رود، فقط مخصوص مسابقات یا تفریح و سرگرمیَن. احتمالا اگه پیست رفته باشین دیدین. شایدم تو خیابون دیدین بعضی ماشینا رو که یه موتور به صندوق و گلگیر عقبشون وصله. اینا همون موتورای آف‌رودن. اما اونایی که علاقه به آف‌رود سواری دارن و می‌خوان این سبک رو انتخاب کنن. این موتورا مخصوص جاده‌های ناهموار و سنگلاخیه و چون باید وزنشون کم باشه، هیچ چیزه اضافه‌ای بهشون نیست. حتی چراغ. حالا چه دسته‌بندی دارن؟! بریم ببینیم…

موتور سیکلت تریل Trail

رفقا ماها که جزء خونواده‌ی سبک زندگی موتوریم، نباید کلاس و مدل موتورا رو اشتباه بگیم. یکی از اشتباهات رایجی که می‌کنیم، استفاده کردن اسم تریل به عنوان یه کلاس دیگه‌ست. بله دوستان تریل در اصل یه موتور آف‌روده و تو ادامه‌ی مطلب اون کلاسی رو که اشتباها بهش می‌گیم تریل، معرفی می‌کنیم. موتورای Trail وزن و قدرت کمی دارن و تجهیزاتشونم خیلی مختصره. اما در عوضش، استقامت بالایی دارن که خب بایدم داشته باشن. بلاخره باید بتونن رو سطح ناهموار تعادلشون رو حفظ کنن. موتورای Yamaha TTR230 و Honda CRF250F از کلاس تریلَن.

موتور سیکلت اندورو Enduro

آف‌رودها یه دسته دیگه دارن به نام اندورو و جزء رشته‌های موتورسواریَن. موتورای Enduro نسبت به تریل‌ها، وزن کمتری دارن، اما قدرتشون و تجهیزاتشون تا حدودی مثل همه. یکی از مواردی که تفاوت این دوتا مدل رو مشخص می‌کنه، داشتن چراغه. اکثر موتورای تریل بدون چراغن و این در حالی که اندوروها چراغ دارن و کلا هم موتورای آف‌رود برا مسابقات استقامتی طراحی می‌شن. KTM 300 EXC ،Husqvarna TE300i و Beta 300 RR سه‌تا از مدلای خفن این دسته‌ان و تو ایران هم راپیدوی اندورو رو داریم.

موتوکراس Motocross

اما معروف‌ترین زیرشاخه‌ی کلاس آف‌رود. مطمئنا هممون یه بار اسم موتوکراس رو شنیدیم. سبکی که تو کشورمون طرفدارای زیادی هم داره. بذارین موتوکراس رو یه جور دیگه‌ای معرفیش کنیم. وقتی حرف از زندگی موتوری می‌شه، ما باید تموم شرایط رو به عنوان یه موتورسوار فراهم کنیم. حالا بعضیامون هستیم که فقط برا رفت و آمد این سبک رو انتخاب می‌کنیم، بعضیامون هم غرق این زندگی می‌شیم. یعنی همون طور که از هیجانش کِیف می‌کنیم، باید مراقب خطراتشم باشیم. موتوکراس دقیقا همین شکلیه. موتوکراس هم مثل رودستر، برا خودش چندتا زیرمجموعه داره که مربوط می‌شه به مسابقات موتورسواری. تو مقاله‌ی مسابقات، دسته‌های این رشته‌ی ورزشی رو کامل معرفی می‌کنیم.

 

 

۶/ کلاس دوال اسپرت

تو معرفی موتورای تریل گفتیم که اشتباها کلاسی رو به اسم تریل می‌شناسیم، این کلاس همون موتوراست. دوال اسپرت یا دو منظوره، موتوراییَن که می‌شه در جاده‌های مختلف ازشون استفاده کرد. خیلیم شبیه کلاس ادونچر یا ماجراجویَن. یه جورایی می‌شه گفت، اول اینا بودن بعد بهشون تجهیزات تورینگ اضافه شده و تبدیل شدن به ادونچر. اما قضیه‌ی تریل چیه؟ قضیه‌ی خاصی نداره. از همون اول گفتن تریل و افتاد سر زبونا. از ظاهر و ابعادشونم، میشه تفاوتشون رو تشخیص داد. اما بریم سراغ زیرشاخه‌های دو منظوره‌ها. این موتورا مثل کلاس‌های دیگه نیستن که زیرمجموعه‌ی خاصی داشته باشن. فقط دسته‌بندی وزنی دارن. سبک وزن، میان وزن و سنگین وزن. تفاوتشون تو حجم انجین و فلاپ‌های موتوره. موتور Honda CRF250L یه دوال اسپرت که تو کشور خودمون هم هست.

 

۷/ کلاس اسکوتر (Scooter)

و اما دسته‌ی آخر که تو این چند ساله، شدیدا ازشون استقبال شده. اسکوتر به موتور سیکلتی می‌گن که از یه چارچوب و بدنه‌ی مشخصی ساخته شده. جای پای موتورسوار تو کلاس اسکوتر با کلاس‌های دیگه فرق داره و مثل موتورای دیگم نیست که پا بخواد درگیره ترمز و دنده باشه. اصلا دنده نداره که بخواد درگیر باشه. این موتورا گیربکشون اتوماته و نیازی به تعویض دنده ندارن. ایده‌ی طراحی موتورای اسکوتر، برمی‌گرده به سال ۱۹۱۴ میلادی. زمانی می‌خواستن وسیله‌ای بسازن تا هم رانندگی باهاش آسون باشه و هم مصرف سوختش پایین باشه. اوایل یه مدل مشخصی داشتن، ولی آروم آروم پیشرفت کردنو تنوعشون بیشتر شد.

اسکوتر کلاسیک

اولین مدلای اسکوتر که ساخته شدن، از همین مدل بود. یه چارچوب مشخص و ساده که هیچ وقت هم از مُد نیفتادن. البته اینم به لطف شرکت پیاجیو بود که از بس تو طراحی موتورای وسپاش دقت به خرج داد، نذاشت این اسکوترا از مد بیفتن. این موتورا بادگیر و صندلی بزرگی دارن و هیچ حسی هم از خشونت و هیجان تو ظاهرشون پیدا نمی‌شه. ساده و مینیمال، در عین حال جذاب و کاربردی. نمونش هم موتور وسپا مدل پریماوراست.

اسکوتر اسپرت

با پیشرفته دنیا، تنوع سلیقه‌ها هم بیشتر شد. با اینکه اسکوترای کلاسیک خیلی کاربدی بودن، ولی خیلی‌ها نمی‌پسندیدن. اصلا وقتی حرف از موتور سیکلت میشه، مسلما هیجان هم باید بهش اضافه بشه. اینجا بود که اسکوترهای اسپرت ظاهر شدن. مدل‌هایی که طراحی ظاهریشون از موتورای استریت الهام گرفته شده بود. خشن، هجومی، مجهز به تکنولوژی‌ها پیشرفته‌ و کاربردی‌تر. معروف‌ترین موتورای این دسته که تا تونستن ازش طرح زدن، یاماها آیروکس و هوندا کلیکه.

اسکوتر ماکسی

بیاین موتورای فول درس تورینگ رو با اسکوتر قاطی کنیم. چی در میاد؟ اسکوتر ماکسی. این موتورا جزء لوکس‌ترین و خاص‌ترین اسکوترهای جهانن. تکنولوژی، راحتی و هر چیزی که فکر کنین رو دارن. حتی می‌شه از این مدل به عنوان یه موتور تورینگ هم استفاده کرد. اما معایبی هم دارن. یکی از اون معایب ابعادشونه. با این قدو قواره، نمی‌شه باهاشون مثل موتورای معمولی برخورد کرد. تازه وزنشونم هم زیاده. اما اگه بتونین این شرایط و فراهم کنین و جیبتون یاری کنه، گزینه‌ی خیلی جذابیه. اسکوتر BMW C650GT یکی از بهترین مدل‌های موجوده تو دنیاست.

اسکوتر الکتریکی

آخرین وسیله نقلیه‌ای که می‌خوایم معرفی کنیم، اسکوتر برقی یا الکتریکی. با شدید شدن آلاینده‌های زیست محیطی، شرکتای تولیدکننده موتور سیکلت به فکر از بین بردن سوخت فسیلی افتادن و موتورای برقی رو اختراع کردن. این اسکوترهای برقی، بجای بنزین از یه باطری شارژی برا حرکت استفاده می‌کنن. بی‌صدام هستن و خرابیشونم نسبت به موتورای معمولی خیلی کمه. ولی خب اصلا قابل قیاس با موتورای بنزینی نیستن. نه سرعتشون، نه قدرتشون و نه کاربردشون. الانم فقط اسکوترا نیستن که برقی شدن. خیلی از کلاس‌ها مدل برقیشون هم ساخته شده ولی بازم نمی‌شه ازشون توقع خاصی داشت. تازه اینا رو بذاریم کنار، زیرساخت درستی هم برا این دسته از موتورا تو کشورمون نداریم. شاید اگه زیرساخته درستی داشتیم، استقبال بیشتری هم ازشون می‌شد. موتورای Vespa Elettrica و Harley-Davidson LiveWire دوتا از خاص‌ترین اسکوترهای برقیَن.

 

 

حرف آخر

خب رسیدیم به حرف آخر. جمعیت ما موتورسوارا روز به روز داره بیشتر می‌شه. هر کدوممون هم یه گرایش و سلیقه‌ای داریم. فرقی هم نداره اسکوتر سواریم یا دنبال ماجراجوییم. هممون جزء خونواده‌ی سبک زندگی موتوریم و قراره کناره هم چیزای بیشتری یاد بگیریم. شناختن انواع کلاس موتور سیکلت هم، یکی از اون مواردی که باید یاد بگیریم. شاید خواستیم گرایشمون رو عوض کنیم یا اصلا اول راهیمو می‌خوایم انتخاب کنیم. هر چقدر موتوری که انتخاب می‌کنیم به نیاز و سلیقمون نزدیک باشه، حس بهتری بهمون می‌ده. اما معرفی انواع کلاس موتور سیکلت به این مقاله ختم نمی‌شه و تو مقاله‌های بعدی، تک‌تک این کلاس‌ها رو بررسی می‌کنیم. راستی اینو یادم رفت بگم که این مطلب در مورد کلاس‌بندی استاندارد و جهانی موتور بود و یه مطلب هم در مورد کلاس‌بندی موتورها تو ایران داریم. البته که ما قراره انواع کلاس رو براساس استاندارهای جهانی به بقیه معرفی کنیم.

 

اگه سوال یا نظری در این خصوص دارین، در قسمت کامنت‌ها با ما درمیون بزارین 😊